الهی سينه ای ده آتش افروز    
در آن سينه دلی وآن دل همه سوز
هر آن دل را که سوزی نيست، دل نيست    
دِلِ افسرده غير از آب و گل نيست
دلم پُر شعله گردان، سينه پُر دود    
زبانم کن به گفتن آتش آلود
کرامت کن درونی دَرد پَروَرد    
دلی در وِی درون دَرد و برون دَرد
به سوزی ده کلامم را روايی    
کز آن گرمی کند، آتش گدايی
دلم را داغ عشقی بر جَبين نِه    
زبانم را بيانی آتشين دِه
سخن کز سوز دل تابی ندارد    
چکد گر آب از او، آبی ندارد
دلی افسرده دارم سخت بی نور    
چراغی زو به غايت روشنی دور
بده گرمی دِلِ افسرده ام را    
فروزان کن چراغ مُرده ام را
ندارد راه فکرم روشنايی    
ز لطفت پَرتُوی دارم گدايی
اگر لطف تو نَبوَد پَرتو انداز    
کجا فکر و کجا گنجينه ی راز
زگنج راز در هر کُنجِ سينه    
نهاده خازنِ تو صد دفينه
ولی لطف تو گر نَبوَد، به صد رنج    
پَشيزی کس نيابد زان همه گنج
چو در هر کُنج، صد گنجينه داری    
نمی خواهم که نوميدم گذاری
به راهِ اين اميدِ پيچ در پيچ    
مرا لطف تو می بايد، دگر هيچ!          
                             « وحشی بافقی »

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: